لپتوسپیروز به عنوان یرقان لپتوسپیرایی و یا زردی عفونی نیز شناخته می شود.
عامل این بیماری ارگانیسمی از دستۀ اسپیروکتها است که نام اصلی آن لپتوسپیرا ایکتروهموراژیه ( Leptospira icterohaemorrhagiae ) می باشد. این اسپتروکت در انسان باعث بیماری ویل ( Weil ) می شود که نزدیک به نیمی از جمعیت موشهای صحرایی آن را منتقل می کنند.
سگها با خوردن غذایی که توسط ادرار موش صحرایی آلوده شده باشد یا خوردن موشهای صحرایی آلوده، مبتلا می شوند.
هنگامی که سگ یا انسان به اسپتروکت آلوده شوند، آن را از طریق ادرار دفع می کنند.
در این زمان سگ مبتلا میلی به غذا ندارد، استفراغ می کند و خود را با وضع تاسف باری به هر طرف می زند.
در معاینۀ غشاهای چشم و دهان، زردی کم رنگی دیده می شود که شاخص یرقان است. یرقان بسرعت بدتر می شود وچشمها و دهان به رنگ زرد روشن یا طلایی در می آیند.
در این زمان بیمار نحیف می شود و بسرعت تحلیل می رود. هنگامی که به شکم حیوان فشار وارد گردد، سگ نشانه های آشکار درد را از خود نشان می دهد. مدفوع تیره، متعفن و ابتدا سفت است ولی بسرعت تبدیل به اسهال می گردد. درجۀ حرارت در عرض ۴۸ ساعت نخست بالا است و تا ۵/۴۰ و یا ۴۱ درجه نیز می رسد اما سپس به کمتر از حد طبیعی سقوط می کند.
درمان این بیماری بسیار دشوار است و پیش آگهی آن بد می باشد، مگر اینکه بیماری زود تشخیص داده شود.
دکتر دامپزشک در این زمان آنتی سرم و آنتی بیو تیکها را تزریق خواهد نمود. در موارد پیشرفتۀ بیماری نیاز به درمان با مایع تزریقی و پرستاری دلسوزانه است.
مسلما وظیفۀ هر صاحب سگی است که حیوان خود را در برابر این بیماری خطرناک مصون سازد. می توان این کار را براحتی با تاکید بر اینکه واکسیناسیون توله و یادآورهای بعدی آن از نوع جامع باشد، جامۀ عمل پوشانید تا پوشش کاملی علیه دیستمپر، سخت شدن پنجه ها، لپتوسپیروز، تورم کبد ویروسی و پاروا ویروس فراهم گردد.
آلودگی به لپتوسپیراکانیکولا ( Leptospira canicola )
گاهی اوقات از این بیماری به عنوان بیماری اشوتگارت ( Stuttgart Disease ) نیز یاد می شود.
عامل این بیماری یک ویروس با حدت کمتر به نام لپتوسپیرا کانیکولا می باشد.
علائم این بیماری از نشانه هایی که در توصیف تورم کلیه آمده است متفاوت می باشد.
هنگامی که لپتوسپیرا کانیکولا به گردش خون هجوم می آورد، حرارت بدن بیمار به حدود ۴۰ درجه می رسد و سگ میلی به غذا خوردن ندارد. تشنگی مشخصی در حیوان وجود دارد و سگ شروع به استفراق می کند و از تنفس آن بوی زننده ای به مشام می رسد. ممکن است یرقان نمایان شود ولی معمولا چنین نیست. درجۀ حرارت پس از دو روز به مقدار طبیعی افت می کند و امکان دارد زخمهایی روی زبان حیوان ایجاد شود.
این نشانه ها عمدتا ناشی از آسب کلوی می باشد که لپتوسپیرا کانیکولا آن را ایجاد می کند.
آلودگیهای خفیف کانیکولا اغلب به شکل تورم کلیه نمود پیدا می کنند.
در زمان بروز این بیماری اگر زود به سگ بیمار توجه شود، حیوان بسیار خوب به مقادیر زیاد پنی سیلین پاسخ می دهد.
به محض اینکه کلیه ها بشدت آسیب ببینند، تورم کلیه ایجاد می شود که درمان آن فوق العاده دشوارتر خواهد شد.
بیماری اشوتگارت به موارد پیشرفته ای اشاره دارد که دهان سگها با زخمهای بدبو پوشیده شده و استفراغ در آنها غیر قابل کنترل می باشد. و در این زمان بیماران محکوم به مرگ هستند.
برای پیشگیری از این بیماری واکسنهای لپتوسپیرا محتوی پادتنهای ضد کانیکولا و ایگتروهموراژیه هستند و مصونیت کامل و کارآمدی را ایجاد می کنند. بنابراین توله سگ خود را در ۹ و ۱۲ هفتگی واکسن بزنید و یقین پیدا کنید که حیوان هر دو سال یک واکسن یادآوری را دریافت می کند.