آنفولانزا در سگ

ویروسی که باعث آنفولانزای سگ می شود، آنفولانزای نوع A (H3N8) می باشد که برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ در فلوریدا شناسایی شد. بعضی از سگ ها ممکن است با ویروس مواجه شده بدنشان با آن بجنگد و هیچ گونه علایمی نشان ندهند.

 

علایم و انواع:

سگ هایی که به ویروس آنفولانزای سگی مبتلا می شوند ممکن است دو سندرم مختلف را نشان دهند؛

خفیف: این سگ ها سرفه دارند که به طور معمول مرطوب بوده و می توانند ترشحات بینی داشته باشند. گاها سرفه ها خشک می شوند. در اغلب موارد، علایم ۳۰-۱۰ روز طول می کشد و معمولا خودبخود از بین می روند.

شدید: به طور کلی، این سگ ها تب بالایی دارند (بالای ۱۰۴ درجه ی فارنهایت) و علایم را خیلی سریع توسعه می دهند. پنومونی (ذات الریه)، بویژه پنومونی هموراژیک (خونریزی دهنده)، می تواند بروز کند. ویروس آنفولانزا برروی مویرگ های ریه اثر می گذارد، لذا سگ ها ممکن است سرفه ی خونی داشته باشند و اگر خون وارد آلوئول ها شود سخت تنفس کنند. بیماران ممکن است مبتلا به پنومونی باکتریایی شوند، که در وضعیت های پیچیده تر این اتفاق می ا0فتد.

 

علایم عمومی این سندرم:

سرفه

عطسه

بی اشتهایی

تب

بی قراری

چشم قرمز و ترشحات بینی و چشم ممکن است در برخی از سگ ها دیده شود. در اغلب موارد، یک سابقه ی تماس با سگ های دیگر که حامل این ویروس هستند، دیده می شود.

 

تشخیص:

علاوه بر معاینه ی فیزیکی، دامپزشک شمارش کامل سلول های خونی و آنالیز شیمی بالینی را در سگ انجام می دهد. معمولا تعداد گلبول های سفید بویژه نوتروفیل ها (نوعی گلبول سفید که میکروارگانیسم ها را میکشد) افزایش می یابد. رادیوگرافی از قفسه ی سینه نیز می تواند پنومونی را در ریه نشان دهد.

ابزار تشخیصی دیگر که برونکوسکوپ نامیده می شود، برای دیدن نای و نایژه های بزرگتر مورد استفاده قرار میگیرد. همچنین00 می تواند نمونه های سلولی از شستشوی برونش ها و لاواژ برونکوآلوئولار جمع آوری شود. این نمونه ها به طور معمول دارای مقدار زیادی نوتروفیل و احیانا باکتری ها هستند.

جداسازی ویروس بسیار دشوار است و معمولا توصیه نمی شود. نوعی آزمایش خون(سرولوژی) وجود دارد که به تشخیص ویروس آنفولانزای سگی کمک می کند. در بیشتر موارد، یک نمونه ی خون بعد از علایم اولیه گرفته می شود و سپس ۳-۲ هفته بعد تکرار می شود.

 

درمان:

فرم خفیف معمولا با داروهای سرکوب کننده ی سرفه درمان می شود. آنتی بیوتیک ها ممکن است برای درمان عفونت های باکتریایی ثانویه استفاده شوند. استراحت و جداسازی سگ از سایر سگ ها مهم است.

فرم شدید نیاز به طیف گسترده ای از آنتی بیوتیک ها، مایعات و سایر درمان های حمایتی عمومی دارد. بستری شدن و جداسازی سگ از سایر سگ ها تا زمانیکه شرایط سگ تثبیت شود ضروری است.

 

زندگی و مدیریت:

هر سگی که مشکوک به آنفولانزاست بایستی از سگ های دیگر جدا شود. سگ های با فرم خفیف عفونت معمولا خودبخود درمان می شوند.

*آنفولانزای سگ به انسان یا سایر گونه ها منتقل نمی شود.